119

مآ تَمـآیُـل داریـم فکر کنیـم اگـر جآی دیگـری بودیـم

وَیآ اگر دوسـتو آشنـآ و یآ حرفـه و خآنه ای داشتیـم ،

شـآدتر و رآضی تَـر بودیـم ،

حَقیقَـت این اَسـت که اگـر شمآ عآدآت مخـرب ذهنـی داریـد ،

اگـر خیلـی حرص می خوریـد

و نآرآحت میشویـد

اگـر اکثـر اوقآت زیـآد عصبـانی می شویـد ،

این گـرآیش هآی منفـی هر کُجآ که بـرویـد به دُنبـآل شمآ خـوآهـد بود ...

+ یآدتآن بآشـد هر کُجـآ که می رویـد « خودتآن » را به همـرآه می بریـد ...

.. از کتاب شانه های غول