میشــه نگآم کُــنی ... رآحَت شـه زندگیـــم ..
چشم بر نــدآر ازم می پآشـه زندگیــم ..
هرکَــس به جُــز تورو انکـــــــآر می کُنَــم ..
من عـــــــــــــــــــآشق تواَم .. اقرار می کُنــــــــم ..
کــآش میشُــدبــهت نَزدیکتــر شَــم ..
کآش میشُــد میشُــدی مآل خود خودم ..
کــآش میشُــد هر موقع دلــم لــرزید پنــآه ببــرم به خودت
کــآش میشُــد از روی عآدَت دوســتت نــدآشته بآشــم ..
کآــش میشُــد هر موقع دلــم گرفته بــود دستمو میگرفتــی و می بُــردی بآ خودت
کــآش میشُــد تصــور کــرد که چقــدر زیبــآیی ..
کــآش میشُــد هر موقــع اذیــتم کــردن
بآ نگــاهشــون ، حرفآشــون ، کآرآشــون
فقــط تـــــــــو رو بهشــون نشــون بــدَم
کآــش میشــُد گنآهآمو فــراموش کُــنی ..
+ یــآدت بــره که چقــدر بــی وفآم ..
مآ تَمـآیُـل داریـم فکر کنیـم اگـر جآی دیگـری بودیـم
وَیآ اگر دوسـتو آشنـآ و یآ حرفـه و خآنه ای داشتیـم ،
شـآدتر و رآضی تَـر بودیـم ،
حَقیقَـت این اَسـت که اگـر شمآ عآدآت مخـرب ذهنـی داریـد ،
اگـر خیلـی حرص می خوریـد
و نآرآحت میشویـد
اگـر اکثـر اوقآت زیـآد عصبـانی می شویـد ،
این گـرآیش هآی منفـی هر کُجآ که بـرویـد به دُنبـآل شمآ خـوآهـد بود ...
+ یآدتآن بآشـد هر کُجـآ که می رویـد « خودتآن » را به همـرآه می بریـد ...
.. از کتاب شانه های غول